Veliki asteroid razbijen Zemljinom gravitacijom mogao je formirati prsten poput Saturna oko naše planete prije otprilike 466 miliona godina, pokazalo je novo istraživanje.
Poznat po svom velikom sistemu prstenova, Saturn je jedna od četiri planete u našem Sunčevom sustavu koji imaju to posebno obilježje.
A sada, naučnici pretpostavljaju da je Zemlja možda imala vlastiti prsten prije nekih 466 miliona godina.
Tokom ordovicijanskog razdoblja, vremena značajnih promjena u oblicima života na Zemlji, tektonici ploča i klimi, planeta je doživjela vrhunac u udarima meteorita.
Udarni krateri za koje se zna da su se pojavili u to vrijeme bili su unutar 30 stepeni od Zemljinog ekvatora, signalizirajući da su meteoroidi možda pali iz stjenovitog prstena oko planete, prema studiji objavljenoj 12. septembra u časopisu Earth and Planetary Science.
“Statistički je neobično da te dobili 21 krater, sve relativno blizu ekvatora. Ne bi se to smjelo dogoditi.
Trebali bi biti nasumično raspoređeni”, rekao je glavni autor Andrew Tomkins, geolog i profesor nauke o Zemlji i planeti na Univerzitetu Monash u Melbourneu, Australija.
Nova hipoteza također može pružiti odgovor na prethodno neobjašnjiv događaj: globalno duboko smrzavanje, jedan od najhladnijih klimatskih događaja u historiji Zemlje, možda je bio rezultat sjene prstena.
“Naučnici se nadaju saznati više o mogućem prstenu. To bi moglo pomoći odgovoriti na misterije Zemljine historije, kao i postaviti nova pitanja o utjecaju koji je drevni prsten mogao imati na evolucijski razvoj”, rekao je Tomkins.
Kada se manji objekt dovoljno približi planeti, doseže ono što je poznato kao Rocheova granica, udaljenost na kojoj nebesko tijelo ima dovoljno gravitacijske sile da razbije tijelo koje mu se približava.
Rezultirajuće krhotine zatim stvaraju prstenove oko planeta, poput onih oko Saturna koji su možda formirani od krhotina ledenih mjeseca, prema Američkoj agenciji za svemirska istraživanja (NASA).
Naučnmici su ranije vjerovali da se veliki asteroid raspao unutar Sunčevog sistema, stvarajući meteorite koji su pogodili Zemlju toom Ordovicija.
Međutim, takav bi udar vjerovatno uzrokovao da udari budu nasumičnije raspoređeni, poput slučajnog odabira kratera na Mjesecu, rekao je Tomkins.
Autori studije pretpostavljaju da je veliki asteroid, procijenjenog na oko 12 kilometara u promjeru, umjesto toga dosegao Zemljinu Roche granicu, koja je mogla biti oko 15.800 kilometara od planete, na temelju mjerenja prošlih ruševina – hrpa asteroida.
“Asteroid bi bio uveliko razbijen od drugih sudara, zbog čega bi se ruševine mogle olabaviti i lako ih je razdvojiti Zemljinom plimnom silom”, rekao je Tomkins.
Prsten bi se formirao duž ekvatora zbog ekvatorijalne izbočine Zemlje, slično kao što su prstenovi Saturna, Jupitera, Urana i Neptuna također oko ekvatorijalnih ravnina tih planeta, dodao je on.
“Poznato je oko 200 najvećih udara iz cijele historije Zemlje”, rekao je Tomkins.
Promatrajući kako su se Zemljine kopnene mase pomicale tokom vremena, autori su otkrili da je 21 poznati krater koji datira iz razdoblja Ordovicija bio blizu ekvatora.
Nadalje, samo 30 procenata Zemljine kopnene površine pogodne za očuvanje kratera bilo je u blizini ekvatora.
“Da su udarci bili nasumični umjesto iz prstena, većina kratera trebala bi se formirati dalje od ekvatora”, dodao je Tomkins.
